Czarny PR polskiej gastronomii

Z racji mojej profesji (murarz) jestem przyjemnie zmuszona do odbywania podróży zagranicznych. W związku z tym, że tematyka z dziedziny budownictwa płynnie przechodzi na jedzenie, niejednokrotnie musiałam niczym Rejtan rozdzierać koszulę i bronić honoru polskiej kuchni. Zazwyczaj interlokutorzy byli bardziej zainteresowani tym pierwszym gestem niż wykładami o ciekawych kulinarnych akcjach w Polsce. No ale teraz miarka się przebrała. 

Rejtan na sejmie warszawskim 1773 roku.
1866. Olej na płótnie. 282 x 487 cm.
Zamek Królewski w Warszawie

Już kiedyś pisałam, że przy okazji spotkań z szefami prowadzę prywatną krucjatę promując zawzięcie polską gastronomię. Przywożę produkty regionalne i robię listę miejsc wartych odwiedzenia na wypadek niespodziewanej wizyty kucharza w Polsce.
 

W kolei państwowej wprowadzono ostatnio udogodnienie dla pasażerów. Można wykupić bilet z miejscówką i liczyć, że za drobną opłatą znajdzie się miejsce siedzące.  Jest to rzeczywiście dobra opcja dla osób, które kupują bilet z 3-tygodniowym wyprzedzeniem. Zazwyczaj nabywam bilet 10 minut przed odjazdem pociągu. Tego dnia miła pani w kasie poinformowała mnie, że nie ma miejsc siedzących. Nigdzie, w całym pociągu. Nawet miejscówki na kolanach maszynisty zostały wykupione. Niezrażona tym faktem postanowiłam zaryzykować. 

Mniejszy stres odczułabym pewnie gdybym skoczyła z Felixem Baumgartnerem ze stratosfery przytrzymując się jego kostki. W przebłysku instynktu samozachowawczego mając do wyboru bycie ściśnięta między panem Zenkiem i Bolkiem, a podróżowaniem obok toalety, skierowałam się do wagonu restauracyjnego. Jedno spojrzenie na warsowy stół ujawniło jak przykre oblicza potrafi mieć polska gastronomia, a raczej jej nieumiejętna promocja.

Potencjalny obcokrajowiec, który ogląda ulotkę (podkładkę pod jedzenie) na stoliku Warsu dowiaduje się, że nasza kuchnia słynie z sałatki greckiej. Zdaję sobie sprawę, że warzywka lepiej prezentują się na zdjęciu niż rozgotowane pierogi, a foto dań z Nolity, czy Atelier Amaro, w wagonie konsumpcyjnym PKP- byłoby nieporozumieniem, ale …sałatka grecka?! 

To delikatna sugestia dla gościa z zagramanicy, aby w polskich restauracjach zamawiał jedynie bezpieczne standardy jak kremy pomidorowe, cezary, czy inne steki. Nie wiem, może jakiś zdolny fotograf żywności zasugeruje w komentarzu co się powinno znaleźć na takiej fotografii, bo mi opadły ręce.

Drugi cios w serce dostałam, kiedy podczas ostatniej wizyty w Paryżu spacerowałam przez Boulevard Saint Germain. Znajduje się tam polska księgarnia. Na wystawie widniała taka książka o polskiej kuchni.  

Kapitalne zdjęcie okładkowe. Naprawdę bardzo zachęcająca i nowoczesna oprawa.

Wydawcy, decydenci, fotoedytorzy! Spójrzcie na blogi takie jak: Around the kitchen table, Gotuje, bo lubi, Krew czy mleko, ArtKulinaria i wiele innych, których nie znam (a chętnie poznam). Jakie tam są foty... Następnie wyrzućcie te marne parodie fotografii żywności do kosza (jak ta powyżej) i wspólnymi siłami pokażmy światu, że polska kuchnia to nie wąsaty pan Heniek mieszający w garze w oberży pod sosną, czy pani Lucka ugniatająca pierogi. 

Już książki Elizy Mórawskiej (Słodkie), czy Jolanty Kalemby- Drodż (Kwiatowa uczta) są światełkami w tunelu zgrozy. A na wystawie w księgarni polskiej w Paryżu powinna się znaleźć Wykwintna kuchnia polska. Album z przepisami wydany pod patronatem Małżonki Prezydenta Anny Komorowskiej, który zawiera wyszukane fotografie dań,  najlepszych szefów kuchni z całej Polski. 

Jak widać jest nisza.  Zachęcam ambitnych ludzi do pisania, zdolnych do fotografowania, a odważnych do wydawania. 

Chcę się przestać wstydzić.