smaklick: Ma(n)gia w Krakowie

W Krakowie miejsce kultowe. Ale marny ze mnie Krakus skoro Mangię odwiedziłam dopiero teraz.

Biznes restauracyjny jest najbardziej ryzykownym i nieprzewidywalnym sportem. Doświadczenie, pojęcie o tym, czym jest kuchnia, nerwy ze stali, dobra lokalizacja, piękny wystrój- tego potrzeba, kiedy zabieramy się do robienia restauracji.

Ale to do czego wracają ludzie, to nie „magiczna atmosfera”, „piękne oświetlenie”, „finezyjne stylizacje na talerzu”. Wracamy do smaku. Smak to podstawa. Dobry kucharz to czarodziej, który uwodzi smakiem i powoduje, że chcemy wracać. Trochę nas uzależnia, ale nie tak żeby zanudzić. W kuchni, jak w miłości potrzebne jest urozmaicenie.

Mangia to jedno z takich miejsc, gdzie po pierwszym spojrzeniu na salę konsupcyjną chce się wyjść. Boimy się, że w zupie zaśmieje się do nas glutaminian sodu. W Polsce, aż roi się od takich fałszywych miejsc, gdzie jest „smacznie i tanio”. Ale to nie lokal w stylu „bą tą pierdą” ale konkretna placówka, gdzie priorytetem jest żeby dobrze nakarmić człowieka. Ceny jak na Kraków –powalające. Lokal składa się z części barowej na parterze i restauracyjnej na piętrze. Na zdjęciu część barowa.

Na pierwszy rzut poszedł kompot. Prawdziwy, wiśniowy, z owocami na spodzie, które można sobie wyławiać łyżeczką. Ten widok poruszył wszystkie nostalgiczne struny w mojej pamięci.

Potem zupa-solidna porcja. Ja zamówiłam cebulową. Na wierzchu dwie, lekko czerstwe kawałki bagietki. Z pieczywa zrezygnowałam, ale zupa była bardzo smaczna.

Na drugi rzut polędwiczki wieprzowe w sosie kurkowym z kluskami śląskimi oraz fasolką szparagową. Smak, smak i jeszcze raz smak. Prawdziwe kurki, a nie jakieś patologiczne pseudo pieczarki, aromatyczny sos, idealnej miękkości kluski śląskie z obowiązkową dziurką. Jedząc, myślałam, że tak to powinno być. Bez pomponady i nadmuchania. Prawdziwie, ze smakiem, od serca.